Vanmorgen las ik, zorg dat je zoveel vertrouwen in jezelf krijgt, dat andermans oordeel, verwijt of afwijzing je niet van slag brengt.
Voor velen misschien herkenbaar, voor mij zeker. Het loopt als een rode draad door mijn leven. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, terecht of onterecht. Het gevoel was er. En ja, mijn omgeving werkte daar zeker aan mee. Ik groeide uit tot een onzekere puber, die steeds verteld werd dat ze dom en dik was, dus vulde ik in, niet leuk.
Nu was het in onze jeugd, meestal niet gebruikelijk dat je je ouders tegensprak, in mijn geval vooral mijn moeder. Op de basisschool werd ik altijd vergeleken met mijn oudere, slimme en lief uitziende zus. Uitgescholden voor brillenjood en speklap, mijn vader was slager.
Mijn eerste baantje was het huishouden in mijn gezin, waar ik toe behoorde, want zoals mijn moeder zei, jij kan toch niets en niemand wil jou hebben. Ze probeerde mij te koppelen aan een verstandelijk gehandicapte buurjongen. Dat was de eerste keer, dat ik haar zin niet deed denk ik.
Terugkijkend was het erg vernederend.
Wat negatief allemaal ,maar zo kom ik wel waar ik naar toe wil. Het kwam niet in mij op, om een leuke opleiding te zoeken. Want, dacht ik dat kan ik niet. Op mijn 24ste leerde ik mijn man kennen, mijn eerste relatie en ik hapte gretig, want ik wilde zo graag moeder worden. En eigenlijk rolde die bol rode wol steeds verder mee. Ik kreeg die fel begeerde kinderen, waar ik heel blij mee ben. Zat toch in een sfeer waar ik steeds aan het pleasen was om maar aardig gevonden te worden. Een compliment was aan mij niet besteed, want dacht dan dat het niet gemeend was. Mijn zelfvertrouwen was 0,0.
Op een moment greep mijn huisarts in en stuurde mij naar een psycholoog. En dat was voor mij de omslag in mijn leven. Deze heeft veel moeite moeten doen om door mijn masker heen te komen en eigenlijk mij te breken. Maar het lukte hem, met vallen en opstaan. Het heeft best even geduurd.
En nog twijfel ik als iemand zegt dat ik ergens goed in ben en zegt dat ik een leuk mens ben, maar ik herpak mij dan weer. Dat wantrouwen naar anderen toe zal wel nooit meer helemaal weg gaan.
Vaak hoor ik mensen zeggen van mijn leeftijd, we zijn te oud om te veranderen. Niet te oud, het kost heel veel energie en het moet niet natuurlijk, je moet zelf willen.
Voor mezelf sprekend, ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld als op dit moment, want zit je eenmaal in die positieve spiraal dan blijf je groeien.
Liefs
Jannie
