Wat zijn we met z’n allen ongelooflijk creatief….
Het liefst wil ik weer naar het ‘oude normaal’ maar dat zal nog wel even duren. Stapje voor stapje komt alles weer tot leven. En over een paar dagen mogen ook de terrassen en de restaurants weer open. Het voelt als een hoogtepunt en na al die stille weken een beetje als een feestelijk moment.
Op een enkele uitzondering na hebben we ons keurig aan de regeltjes gehouden, de afgelopen weken zijn wij echt het braafste jongetje/meisje van de klas geweest. En daarom worden we nu beloond met wat extra ruimte.
En dat was ook nodig, want wat hebben we toch bijzondere weken achter de rug. Ontmoetingscontainers bij verpleeghuizen, kilometers rood-wit lint, enorme hoeveelheden plexiglas en ontelbare flesjes desinfecterende gel vormden in een snel tempo ons ‘nieuwe normaal’.
Allerlei digitale toepassingen en een ongelooflijke creativiteit hebben ervoor gezorgd dat we contact konden houden met elkaar, om troost te vinden maar ook om met elkaar te kunnen blijven lachen. Maar toch mis ik iets, ik mis het persoonlijke contact, de spontane gesprekjes tijdens het uitlaten van de hond of bij de lift, de onverwachte dingen die op je pad komen in het dagelijkse leven.
Alles is zo voorspelbaar en eentonig.
De grootste uitdaging vormt de routebepaling in de supermarkt en maar steeds opletten dat je de 1,5 meter in acht neemt. Met een boogje om de ander heen of een paar stapjes terugzetten, het spontane is er voor mij wel af.
Inmiddels is het duidelijk geworden dat deze anderhalve-meter-samenleving wel een tijdje gaat duren, maar ik hoop dat het niet ons ‘nieuwe normaal’ gaat worden. Want normaal is het niet.
L.O.E.S
29-05-2020
